Arnavut Kaldırımı

Yalnızca yürümedik tabii, dans ettik, şarkı söyledik, bando çaldık, sloganlar eşliğinde pankart taşıdık. Her şey çok güzel, çok eğlenceliydi.

Son günlerde ev arkadaşlarımın başını iyice şişirmeye başlamış, eşcinsel destekçisi arkadaşlarımı mutlaka yürüyüşe gelmelerini söylemiştim. Hatta öyle bir durum olmuştu ki herkese söz verdiğimin farkında bile değildim. Ev arkadaşım "sen o gün kaça bölünmeyi planlıyorsun?" dediğinde jeton düşmüştü.

Çağıracaktım tabii herkesi. Kalabalık olmamız lazımdı, olabildiğince çok olmalıydık ki sesimizi daha çok duyuralım, artık devlet de bizi iplesin, önem versin. Nihayetinde insandık, onların çocuklarıydık.

Yürüyüş sadece bizleri kabul etmeleri için bir araç, burdayız bize alışın demek için, bizi kabullenmeleri için bir araç.

Bazıları "kendinizi normal görüyorsanız niye yürüyorsunuz o halde" diye soruyor. İçimden "eşşeğin zikinden dolayı" diyorum ama dışarı vurmuyorum tabii. Çünkü nefret söylemlerine maruz kalıyoruz, çünkü evlilik hakkımız yok, çünkü dışarda sevgilimizle el ele gezemiyoruz. Çok çünkü var. Çok fazla. Zamanla azalacak bunlar, inanıyorum. Biraz daha rahat olacağız ama hala daha zamanı var.

Tabii zamanı var derken bir şey yapmamak olmaz, işi şansa bırakamayız. Çalışmalı, çabalamalıyız. Hayatımızı da ve başkalarının hayatlarını da mahvetmeden yapmalıyız bunu. Kırmadan, incitmeden. Cahillik zor şey, anlatmak, öğretmek şart. Neyse.

Taksim Meydanı'nda 17:00 civarında başladı yürüyüş. Herkes çok mutlu, bir o kadar da heyecanlı idi. Herkes çok renkliydi. Yarısı erkek, yarısı kadın olan 2 farklı kişiden mi bahsedeyim yoksa 30 cm.'dan fazla tam topuğu olan bir başkasından mı bilmiyorum. Fotoğraflar her şeyi anlatacaktır zaten.


Tabii hiç bir haber kanalına misafir olamayışımız üzdü beni. Çok hem de. Orada 20.000 civarında insan toplanmış bir şeyler söylüyor ve sen hala siklemiyor musun haber kanalı? Kusura bakma ama yandaş medyacılığının en boktan halini sergiliyorsun şu an.

Saat 20:30 civarında biten yürüyüşe 20.000 civarında LGBTT bireyi ve destekçileri katıldı. Herkese binlerce teşekkür ediyorum böyle bir günde bizi yalnız bırakmadıkları için.

İyi ki varsınız eşcinsel dostları.

Susma haykır, eşcinseller vardır.
Susma haykır, lezbiyenler vardır.
Eşcinseller susmayacaklar, susmayacaklar,susmayacaklar.
Ayşe Fatmayı, Ahmet Mehmedi; Birbirlerini sevebilmeli.

Geçen seneki Onur Yürüyüşü'nden sloganlar bunlar. Sadece bazıları.

Konumuz eşcinsellikse devlet ne yapar eder o kapıyı kapatır. Bu her hükümet döneminde böyleydi, yine öyle kalacak. Ama ben ileride bize de çeşitli haklar verileceğine inanıyorum. Yalnızca biraz daha zamana ihtiyaç var.

İhtiyacımız olan bu zaman diliminde ise senin de yardımına ihtiyacımız var. Homoseksüel ya da heteroseksüel olman önemli değil. İnsan olman yeterli. Ermeni, Arap, Yahudi, Kürt, Türk olman da önemli değil. Dedim ya insan olman yeterli bizim için.

Yeterki gel ve bize destek ol. Çünkü bizim özgür olmamız seni de özgür kılacak. Bunu asla unutma.

Sen de gel!

Sence de çok renkli çok güzel değil mi? İnsanlar ne kadar mutlu? Umutlu?

Onur Haftası
1969 yılındaki Stonewall ayaklanmaları'ndan sonra düzenli olarak Haziran ayının son haftası olarak kutlanır. Bu haftada eşcinsellik konusu temel alınarak bir çok organizasyon düzenlenir.

Onur Yürüyüşü de bunlardan biri. 2005 yılından beri düzenli olarak Onur Haftasının son günü Taksim Meydanı'ndan Galata'ya doğru çeşitli sloganlar ve şarkılar eşliğinde yürünür.

Geçtiğimiz sene katıldığım yürüyüşü bu sene de kaçırmamayı düşünüyorum. Bu arada Facebook etkinlik adresi:  https://www.facebook.com/events/333966976652121/

Orada olacak arkadaşlarla görüşmek üzere. Hepinizi kucak dolusu öpüyorum.